اثر حفاظتی فلاونوئید سیانیدین در دو بافت کبد و کلیه در مدل تجربی دیابت قندی نوع 1 در موش صحرایی

چکیده: سابقه و هدف: کاهش دادن سطح گلوکز سرم و عوارض بافتی در بیماران دیابتی با استفاده از مواد طبیعی از اهمیت زیادی برخوردار است. در این بررسی، اثر سودمند تجویز دراز مدت سیانیدین بر میزان گلوکز و مورفولوژی گلومرول ها در بافت کلیه و هپاتوسیت های کبدی در موشهای صحرایی دیابتی شده توسط استرپتوزوتوسین مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه موشهای صحرایی نر به تعداد 32 به چهار گروه کنترل، کنترل تحت درمان با سیانیدین، دیابتی و دیابتی تحت درمان با سیانیدین تقسیم شدند. سیانیدین به فرم داخل صفاقی به میزان 10 میلی گرم بر کیلوگرم وزن حیوان یک هفته پس از تزریق استرپتوزوتوسین به مدت 8 هفته تجویز شد. میزان گلوکز سرم قبل از بررسی و در هفته های 4 و 8 پس از بررسی تعیین گردید و در پایان کار مورفولوژی دو بافت کلیه و کبد با استفاده از روش رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: در گروه دیابتی تحت درمان با سیانیدن میزان گلوکز سرم بطور معنی دار در هفته های 4 و 8 کمتر از گروه دیابتی درمان نشده بود (005/0p<). بعلاوه، حالت دیابت قندی به مدت دو ماه در موش های صحرائی موجب افزایش معنی دار گلومرول ها در بافت کلیه (05/0p<) نسبت به گروه کنترل شد و درمان موش های دیابتی با سیانیدین موجب کاهش معنی دار اندازه گلومرول ها در مقایسه با گروه دیابتی تیمار نشده گردید (05/0p<). از نظر اندازه هپاتوسیت ها نیز وجود حالت دیابت به مدت دو ماه تغییر معنی دار در مورد آنها ایجاد ننمود و درمان با سیانیدین نیز تفاوت معنی دار در گروه دیابتی بوجود نیاورد. نتیجه گیری: بطور کلی می توان گفت تجویز درازمدت سیانیدین در مدل تجربی دیابت قندی دارای اثر آنتی هیپرگلیسمیک در حد متوسط بوده، موجب حفاظت گلومرل های بافت کلیه می شود و تغییر معنی دار در مورد اندازه هپاتوسیت ها در بافت کبد ایجاد نمی نماید.